30 oktober 2019 Nummer 10
Sommige mensen lijijken een abonnement op het noodlot te hebben. Ze worden achtervolgd door ziekte, zorg en tegenslag. Maar wie door diepe dalen gaat, ziet scherp wat er echt toe doet in het leven.
‘Vanessa rekent op me. Ik ben altijijd stand-by’
Stadskrant 5 Mantelzorg
    Oplettend luistert   Haagse Week van
   Vanessa (49) mee, terwijijl vader Harry Vogelezang (74) vertelt hoe zijijn le-
ven al jaren draait om de zorg voor haar. Zijij knikt instemmend, lacht uitbundig en vult het verhaal aan met korte zinnetjes als: ‘Ja, toen was mama er nog.’ Vanessa spreekt Nederlands met een sterk Italiaans accent. Naast elkaar zitten ze op de bank in vaders appartement in Bohemen.
Bijij haar geboorte is het mis- gegaan. De navelstreng zat om de nek gewikkeld met als gevolg zuurstofgebrek. Verstandelijijk en emotioneel heeft ze de ontwikkeling van een kind. Harry is bijijna dagelijijks met haar bezig. Naar de dokter, administratie regelen, maar ook leuke dingen doen. Lunchen in de stad, naar de markt of een weekend in een hotel. ‘Vanessa rekent op me. Ik ben altijijd stand-by. Het kan zomaar misgaan. Ze stapt onder een veel te hete douche of raakt van streek als iemand iets verkeerds zegt.’
‘Ik vertrek’ anno 1960
Maar hoe zit dat met het Italiaans accent? ‘Mijijn vader had na de oorlog een fotozaak in Scheveningen. Het was de tijijd dat veel Nederlanders gingen emigreren. Hijij probeerde het in Noord-Italiëë met een camping en later een bungalowpark. De start was moeilijijk. Veel gedoe met vergunningen en ander papier- werk: ‘Ik vertrek’ anno 1960. Toch
de Mantelzorg
10 november is het Lande- lijijkeDagvandeMantelzorg. Dat is een mooi moment om al die Haagse mantelzorgers, zoals Harry in het zonnetje te zetten. Kijijk op de pagina hiernaast of er iets voor u tussen zit en neem even tijijd voor uzelf. Want u vindt het vanzelfsprekend, wijij noemen het mantelzorg.
Wilt u ook uw
verhaal vertellen?
Elke maand vertelt een mantelzorger in de Stads- krant zijijn of haar verhaal. Wilt u uw ervaringen ook delen? Stuur een e-mail naar denhaagmantelzorg@ denhaag.nl.
Meer informatie?
denhaagmantelzorg.nl
Harry Vogelezang met zijijn dochter Vanessa. Het werkt, zo is er altijijd wel een oplossing.
henriëëtte guest
Zo is er altijijd wel een oplossing.’ Vanessa knikt en zegt dan: ‘Papa kan ook lekker koken.’ Harry maakt elke zondag een uitgebreide maaltijijd. Als het even kan, schuiven de zonen met hun gezin aan. ‘Papa is lief. Ik hou van papa.’
Heeft hijij een advies voor mantelzorgers? ‘Nou ja, ik weet alleen hoe ik het zelf probeer te doen. Altijijd optimistisch blijijven, zelfs bijij tegenslag. Je bent tot veel meer in staat dan je zelf voor mogelijijk houdt. Mijijn grens is al zo vaak verlegd. Blijijf de mooie dingen zien. Weet je waar wijij veel plezier aan beleven? Vanessa en ik hebben een Facebook-pagina. We laten met foto’s en berichtjes zien wat we meemaken. Daar komen zoveel warme reacties op. Dat doet je goed.’
Je bent tot veel meer in staat dan je zelf voor mogelijijk houdt
werd het een groot succes. Van jongs af aan heb ik meegewerkt. Het was een familiebedrijijf. Tijijdens een studie architectuur in Brescia leerde ik een mooie Italiaanse kennen.’ Dan breekt Vanessa in: ‘Ja, jullie zijijn getrouwd!’ ‘Inderdaad, we kregen drie kinderen: Harry junior, Roger en Vanessa. Voor haar is Italiaans de moedertaal.’
Terug naar Nederland
Het avontuur eindigde abrupt in 1984. Harry besloot met zijijn gezin defifinitief naar Nederland terug te keren. Hijij zag kansen in het nieuwe winkelcentrum in Houtwijijk en opende een Bruna-fifiliaal. Jarenlang was het een goedlopende zaak, tot- dat hartproblemen hem dwongen te stoppen. Toen kort na elkaar zijijn vrouw en schoonmoeder overleden, stond hijij er alleen voor. De zonen gingen hun eigen weg, maar Vanessa kon (en kan) niet zonder hem. Ze woont beschermd bijij Middin aan de Dedemsvaartweg, maar leunt voor zorg en sociale contacten sterk op vader.
Hoe houdt Harry dit vol met zijijn zwakke gezondheid? ‘Vroeger was ik een keiharde zakenman. Ik had met niets en niemand medelijijden.
Dat is radicaal veranderd, nadat ik op sterven na dood was door een longembolie. De artsen hadden me al opgegeven: ‘Het enige wat u nog kunt doen, is bidden,’ kreeg mijijn vrouw te horen. Na dagen intensive care ben ik er toch weer boven gekomen. Zo lag ik vaker op het randje, maar ik mag niet gaan, Vanessa heeft me nodig. Eéén keer heeft zijij mijij gered. We waren in Berlijijn op weg naar een kerstmarkt, toen mijijn hart het begaf. Ik zakte op straat in elkaar. Vanessa wist wonderwel precies de goeie dingen te doen.’
Geluk oprapen
‘Na zulke ervaringen sta je anders in het leven. Ik ben zachter geworden en veel socialer. Ik huil tegenwoordig bijij romantische fifilms en verheug me op de bloemen in de lente. Veel meer dan vroeger, zie ik overal mooie dingen. Schoon- heid en geluk liggen voor het oprapen, alleen je moet er oog voor hebben.’
Vanessa heeft dat ook. Ze geniet volop en redt zich op haar eigen manier. Een boodschappenlijijstje maakt ze met tekeningetjes, want ze is analfabeet. Maar het werkt.